De avond van Eid al-Fitr

Het was 3 uur 's nachts. Eid al-Fitr (suikerfeest) was aangebroken na een hele maand te hebben gevast. Onze slaap werd verstoord door hard geklop op de deur en veel chaotische geluiden. Mijn man, twee dochters (Ilan 4 jaar en Lin, 3 jaar) schrokken wakker en renden naar de deur. Onze buurman vertelde ons met een ademloze stem dat we het gebouw onmiddellijk moesten verlaten, aangezien een van de buren een telefoontje kreeg van het Israëlische leger dat het gebouw zal worden beschoten en dat mensen enkele minuten hebben om het hele gebouw te verlaten.

Ik haastte me om wat kleren aan te trekken terwijl mijn twee dochters bleven vragen: “Gaan we douchen voordat we onze nieuwe feestkleding aantrekken? Kan ik mijn nieuwe "Elsa" -schoenen aantrekken? (een Disney karakter waar mijn dochter verliefd op is geworden). Ik herinnerde me hoe mijn dochter erop stond dat specifieke paar schoenen te kopen en uiteindelijk gaf ik toe aan haar gezeur ondanks het feit dat ze best duur waren.

Ik luisterde en probeerde na te denken tijdens dit gruwelijke moment en had geen tijd om dingen aan mijn dochters uit te leggen.

“Hoeveel minuten heb ik nog voordat een Israëlische raket het gebouw met ons huis omver blaast?”

— Nermeen

Ik haastte me om onze speciale tas te pakken, met onze officiële documenten en papieren. Mijn man stopte zijn laptop in mijn tas. Later ontdekten we dat we wat geld in huis vergeten waren.

We slaagden erin om snel de trap af te rennen, ik hield de trillende hand van mijn dochter Ilan vast. Mijn man droeg onze andere dochter Lin, omdat we haar pantoffels niet konden vinden terwijl de elektriciteit was uitgeschakeld.

Op straat vulden de huilende stemmen van vrouwen en het bange geschreeuw van kinderen de lucht. Ik liep snel, tussen tientallen mensen die in dezelfde omstandigheden verkeerden als wij.

Ilan hield mijn hand vast en duwde me een beetje om naar haar dringende vragen te luisteren:

"Mam, waar gaan we heen?"

“Ik ben in mijn pyjama

Ik heb mijn haar niet geborsteld...

waarom heb je onze nieuwe eid-outfits niet meegenomen?

Waar zijn mijn Elsa schoenen?

Hoe kan ik zo naar het huis van mijn oma gaan?

Ik heb mijn nieuwe pop niet eens meegenomen.”

Ik voelde een brok in mijn keel en tranen vulden mijn ogen.

“Ik zal mooiere dingen voor je halen, lieverd, maar laat ons nu veilig bij oma thuiskomen.”

Eindelijk kwamen we aan bij het huis van mijn schoonouders, mijn schoonmoeder was helemaal wakker van de bombardementen. Ilan haastte zich om haar oma te omhelzen en begon te klagen over wat ze doormaakte, maar toen haalde ze plotseling adem en zei: "O, oma, ik ben vergeten je de speciale chocolaatjes voor Eid te brengen".

Ik kon die nacht helemaal niet slapen. Mijn hart deed pijn bij de simpele dingen waar mijn dochter over nadacht. De volgende ochtend vroeg ik mijn man om me terug naar ons appartement te brengen. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en ging daarheen om de “Elsa-schoenen” te zoeken, en hun nieuwe outfits en de chocolade.

Ik had nog een laatste kans om met betraande ogen naar mijn appartement te kijken, ik bad tot God om de plek met al onze herinneringen veilig te houden. Ik bad om terug te kunnen gaan naar ons "huis", ons lieftallige huis; “Alstublieft, God, laat ons hart niet breken over welk verlies dan ook. We hebben al zoveel verloren. "

#savesheikhjarrah

#GazaUnderAttack

Sta op voor nermeen en de andere 2 miljoen mensen in gaza

Dit bericht is geschreven door Nermeen in het Arabisch, en vertaald naar het Nederlands.

“Ik kan je niet vertellen hoeveel horror-ervaringen en angst er momenteel uit Gaza stromen. Teveel om te kunnen delen.”

— Esther van Plant een Olijfboom

Nmeen uit Gaza schreef haar verhaal van een nacht van deze brute aanval op een burgerpopulatie. En iedere nacht sinds zijn de verhalen erger geworden, met nog geen uitzicht dat het stopt.

Laat het dit niet in stilte gebeuren. Laat iedereen dit weten. Het geeft mensen in Gaza steun, en de kracht te kunnen doorgaan, en strijden met woorden. Zij hebben geen schuilkelders, zij hebben niets om dit te stoppen, behalve de hoop dat de wereld in zal grijpen.