English below - العربية أدناه

Nermin Haboush schreef dit artikel vanuit Gaza.

Eerder schreven we: Wij weten niet hoe het nu met haar gaat, en hopen met haar dat de door haar gekozen titel van het artikel werkelijkheid mag zijn. Dat zij deze genocide, met haar familie, mag overleven. Lees haar treffende beschrijving van het leven en de gedachten die zij heeft.

Ondertussen weten we dat het niet zo mocht zijn. Op 29 december 2023 is Nermeen samen met haar dochter en moeder vermoord door een Israëlische raket. Allah yerhamhoum.

Journalist die de oorlog heeft overleefd - Gaza

Nermin Haboush

De mens wacht op de stilte van de nacht; Om te genieten van het maanlicht dat door de open ramen of tussen de plooien van de gordijnen naar binnen kruipt, en als de lichten uitgaan, gaat hij naar bed, en de volgende dag oogst hij rust voor het lichaam en energie voor de geest.

Maar hier... wachten we niet op de nacht, en is er geen maanlicht meer; Omdat het stof en de dampen die van de bombardementslocaties vliegen, het voor ons verduisteren, en wanneer de duisternis valt, onze angst toeneemt en herinneringen bij ons terugkomen, waardoor we verdrietig worden tot op het punt van huilen, en als er geen tranen verschijnen, medeleven met onze kinderen ", dan huilen de harten totdat ze tranen vergieten. Ons geduld is lang geweest, ons lijden is verlengd, en we vinden geen plek voor onszelf waar we in tranen uit kunnen barsten, en het is geworden. Onze dagen zijn vergelijkbaar, en we niet langer We hebben de kop koffie gedronken die onze ochtendgewoonte was... Oorspronkelijk vergaten we het koffiepakje in ons huis op de dag dat we ontheemd raakten... en we hebben niet de moeite genomen om een nieuwe container te kopen, omdat brood belangrijker is, en het is genoeg voor ons om afscheid te nemen van de zielen die elke dag naar de hemel vliegen... Moge God medelijden hebben met de martelaren.

Als je door de straten loopt, voel je je duizelig, waardoor je nauwelijks op adem kunt komen van de gruwel van de verwoesting en de omvang van de tragedie. Woonwijken zijn omringd door lijken en lichaamsdelen, en iedereen kan ze niet terugvinden. Medische teams en de civiele bescherming zijn druk bezig met het zoeken naar de levenden, met eenvoudige apparatuur die honderden tonnen gewapend beton verwijdert en honderden tonnen gewapend beton opgraaft, met hun vingernagels op zoek naar een geluid dat van ver zou kunnen komen.

Moeten wij kinderen krijgen? Wie zal ze beschermen? Waarom lijden zij zoveel verwoestingen? Wie is verantwoordelijk voor het doden van kinderen en foetussen in de baarmoeder van hun moeder, zelfs als ze zwak zijn? Alle woorden, filosofieën en samenzweringen troosten de verlorenen niet met de verlorenen.

Ondanks het verlies en de verwoesting...

Het is waar... we lijden in stilte, maar de goddelijke wijsheid troost ons met geduld en sereniteit, troost onze eenzaamheid, verwijdert de duisternis van de nacht en de ellende van de dag, redt ons van de orkanen van angst en bangheid, en we weten dat het morgen beter zal zijn.

Met meer liefde, haat, gelach, huilen, verdriet en vreugde zeg ik: Vrede zij met Gaza, wie er ook in zit, en alles wat erin zit.

*Update 27/11 dankzij de genocide-pauze is er na twee weken weer contact geweest met Nermin. Zij moest haar huis verlaten en verbleef in een school. Haar kinderen werden ziek, en kregen ademhalingsproblemen doord de vele rook die veroorzaakt werd door constante bombardementen.

English translation

Nermin Haboush wrote this article from Gaza. We don't know how she is doing now, and we hope that her article title can become a reality. May she, and her family, survive this genocide. Read her striking description of her life and thoughts.

Journalist who survived the war - Gaza

Nermin Haboush

Man waits for the stillness of the night; To enjoy the moonlight creeping in through the open windows or between the folds of the curtains, and when the lights go out, he goes to bed, and the next day he reaps rest for the body and energy for the mind.

But here... we do not wait for the night, and there is no more moonlight; Because the dust and fumes flying from the bombing sites obscure it from us, and when darkness falls, our fear increases, and memories come back to us, making us sad to the point of crying, and if no tears appear, compassion for our children, then hearts cry until they shed tears. Our patience has been long, our suffering has been prolonged, and we do not find a place for ourselves in which to burst into tears, and it has become Our days are similar, and we no longer have the cup of coffee that was our morning habit... We originally forgot the coffee packet in our house on the day we were displaced... and we did not bother to buy a new container, as bread is more important, and it is enough for us to say goodbye to the souls that fly towards the sky every day... May God have mercy on the martyrs.

When you walk around the streets, you feel dizzy, making you barely able to catch your breath from the horror of the destruction and the scale of the tragedy. Residential neighborhoods are surrounded by corpses and body parts, and everyone is unable to retrieve them. Medical teams and civil defense are busy searching for the living, with simple equipment removing hundreds of tons of reinforced concrete and digging up hundreds of tons of reinforced concrete. With their fingernails searching for a sound that might come from afar.

Do we have to have children? Who will protect them? Why do they suffer so much devastation? Who is responsible for killing children and fetuses in their mothers’ wombs, even when they are weak? All words, philosophies, and conspiracies do not console the lost with the lost.

Despite the loss and devastation...

It is true... we suffer silently, but the divine wisdom comforts us with patience and serenity, comforts our loneliness, removes from us the darkness of the night and the misery of the day, rescues us from the hurricanes of anxiety and fear, and we know that tomorrow will be better.

With more love, hate, laughter, crying, sadness, and joy, I say: Peace be upon Gaza, whoever is in it, and everything in it.

Original in Arabic

نرمين حبوش

صحفية ناجية من الحرب- غزة

ينتظر الإنسان سكون الليل؛ ليستمتع ضوء القمر يتسلل إليه من النوافذ المشرعة أو من بين ثنايا الستائر، وحين تنطفئ الأنوار، يأوي إلى فراشه، وفي اليوم التالي يحصد راحة للجسد وطاقة للذهن.

أما هنا... فلا ننتظر الليل، ولم يعد لضوء القمر؛ لأن الغبار والأدخنة المتطايرة من مواقع القصف تحجبه عنا، وحين يحل الظلام يزداد خوفنا، وتتوالى علينا الذكريات فنحزن حد البكاء، وإن لم تظهر دموعا رأفتا بأطفالنا فإن القلوب تبكي حتى تدمع، طال صبرنا، طالت معاناتنا، ولا نجد لأنفسنا حيزا نجهش فيه بالبكاء، وأصبحت أيامنا متشابهة، ولم يعد لفنجان القهوة الذي كان عادتنا الصباحية... أصلا نسينا عبوة البن في بيتنا يوم نزحنا... ولم نهتم بشراء علبة جديدة فالخبز أهم، ويكفينا مرارة الوداع للأرواح التي تحلق كل يوم صوب السماء... يرحم الله الشهداء.

حينما تتجول في الشوارع، يصيبك دوار يجعلك بالكاد تستطيع أن تلتقط أنفاسك من هول الدمار وحجم الفاجعة، فالأحياء السكنية أطبقت على الجثث والأشلاء، والكل عاجز عن انتشالها، وتنهمك الطواقم الطبية والدفاع المدني بالبحث عن الأحياء، بمعدات بسيطة يزيحون مئات الأطنان من الباطون المسلح، وينبشون بأظافرهم بحثا عن صوت لربما يأتي من بعيد.

هل علينا أن ننجب الأطفال؟ من سيحمهم؟ لماذا يعانون كل هذا الدمار؟ ومن المسؤول عن قتل الأطفال والأجنة في بطون أمهاتهم وهنا على وهن، كل الكلمات والفلسفات والمؤامرات لا تعزي فاقدا بمن فقد.

رغم الفقد والدمار...

صحيح... نتألم بصمت، ولكن الحكمة الربانية تلاطفنا بصبر وسكينة، تؤنس وحدتنا، وتشيح عنا ظلام الليل وبؤس النهار، تنتشلنا من أعاصير القلق والخوف، ونعلم أن غدا سيكون أفضل.

بمزيد من الحب والكره والضحك والبكاء والحزن والفرح أقول: السلام على غزة بمن فيها، وكل ما فيها.