Plant een Olijfboom’s huispsycholoog geeft tips

Meer dan tien maanden zien wij dagelijks hoe mensen in Palestina worden vermoord. Jij ziet het, ik zie het. De hele wereld kan zien hoe ziekenhuizen, scholen, moskeeën, huizen, vrachtwagens met hulpgoederen, ambulances en akkers worden gebombardeerd en verwoest. Hoe kinderen huilen en rouwen om hun ouders, broertjes, zusjes, ledematen en hoe het acroniem “WCNSF”, wounded child, no surviving family, dagelijks weer op nieuwe kinderen van toepassing is. Hoe hulpverleners en journalisten bewust tot doelwit worden gemaakt. We zien het, en tegelijkertijd lijkt er (nog) zo weinig te veranderen.

Hoe houden we dit vol?

Saisha zal als huispsycholoog van Plant een Olijfboom ons proberen te ondersteunen. Want wat doet dit met ons op psychologisch vlak? Hoe gaan we om met al deze gevoelens van verdriet, woede en pijn? Hoe kom je in actie zonder zelf op te branden? Want er woedt een gigantische brand in de wereld. Deze brand heeft concepten waar wij aan vasthielden in rook doen opgaan. Dat vraagt om nieuwe manieren om ons staande te houden in het nu. In deze wereld waarin tien maanden lang een genocide kan voortduren, zonder dat er ingegrepen wordt.

Jouw vuur brandend houden

Gelukkig zijn er vele manieren om je kracht te behouden. Wij kunnen voor de meeste lessen zelfs juist naar Palestina blijven kijken. Lees bijvoorbeeld dit gedicht van de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish.

“Wij Palestijnen lijden aan een ongeneeslijke ziekte die hoop heet.”

— Mahmoud Darwish

“Wij Palestijnen lijden aan een ongeneeslijke ziekte die hoop heet.
Hoop op vrijheid en onafhankelijkheid.
Hoop op een normaal leven waarin we noch held noch slachtoffer zullen zijn.
Hoop dat onze kinderen zonder gevaar naar school gaan.
Hoop dat een zwangere vrouw een levend kind ter wereld brengt, in een ziekenhuis, en niet een dood kind voor een militair controlepunt.
Hoop dat onze dichters de schoonheid van de kleur rood in rozen zullen zien, in plaats van in bloed.
Hoop dat dit land zijn oorspronkelijke en oude naam zal terugkrijgen, van ‘land van hoop en vrede’.
Bedankt dat u dit gewicht en deze banier van hoop met ons meedraagt.”

Hoop

De komende tijd zullen we aandacht besteden aan verschillende interne struggles en manieren deze het hoofd te bieden, waaronder ‘hoop’. Cliches hebben vaak een kern van waarheid, en dat geldt ook voor het gezegde “hoop doet leven”.

Hoop geeft richting aan onze acties. Het geeft een reden om op te staan. Hoop geeft moed om door te zetten wanneer iets eindeloos lijkt. We kiezen hoop opdat we als mensheid zullen leren. We hopen dat men niet vergeet.

Hoop kan groot en klein zijn: groot als het zien van alle steeds verder groeiende massa’s mensen die opstaan voor Palestina, mensen in machtsposities die zich toch ineens gaan uitspreken en inzetten. Klein als een sticker op een paal met de Palestijnse vlag, of een glimlach bij het zien van een keffiyeh. Mooi als een kind in Gaza dat lachend speelt met water ondanks alle ellende en verwoesting om hem heen.

Wanneer we kiezen voor hoop, kiezen we voor de mogelijkheid dat een slechte situatie beter kan worden. We kiezen ervoor om ongeacht het (directe) resultaat het juiste te blijven doen. Omdat wij onszelf en de toekomst van volgende generaties willen beschermen, en we dit niet op kunnen en mogen geven. En omdat we het gewicht van de hoop, zoals Mahmoud Darwish zegt, samen moeten dragen. We blijven kiezen voor hoop, omdat hoop onze enige keuze is.