Wat Mohamed het allerliefste zou willen is een huis bouwen op zijn land. Maar zijn land ligt in een gebied dat onder volledig Israëlisch militair gezag staat en dus mag hij niet bouwen. Voor het bouwen van een huis of het slaan van een waterput op hun eigen land, moeten Palestijnen een vergunning aanvragen bij de Israëlische militaire commandant van het gebied. Die vergunningen worden nooit verstrekt. De waterput die Mohamed bouwde werd als illegaal bestempeld en om die reden door Israëlische soldaten met explosieven vernield. Nu houdt de put nog slechts één meter water.

Mohameds land is achttien dunums groot en ligt ten zuiden van Bethlehem tussen de nederzettingen Efrata en Elazar in. In 2011 kreeg Mohamed te maken met aanvallen van kolonisten die een weg wilden bouwen over zijn land naar een outpost: het begin van een nieuwe nederzetting. En nog altijd hangt hem de dreiging van confiscatie boven het hoofd. Israël gebruikt een oude Ottomaanse wet waarin staat dat land dat drie jaar niet wordt bewerkt aan de staat vervalt. Volgens Israël is deze wet nog altijd van kracht op de Westelijke Jordaanoever. Als Palestijnse boeren hun land niet bewerken, is het voor Israël makkelijk om het land te onteigenen. Daarom is het van belang dat er olijfbomen worden aangeplant.

In 2010 kreeg Mohamed van Plant een Olijfboom dertig olijfbomen. Inmiddels dragen ze vruchten. Daarnaast verbouwt hij druiven en amandelen. Mohamed is enkel boer, hij heeft geen ander werk ernaast. Mohamed is getrouwd en heeft zeven kinderen. De jongste is dertien jaar en de oudste negenentwintig jaar. Drie van zijn dochters zijn getrouwd en de rest woont nog thuis. Hij is enorm blij en trots dat zijn kinderen het goed doen op school en dat zijn dochters goede echtgenoten hebben gevonden.