Op 10 oktober sprak Esther van der Most, directeur van Plant een Olijfboom, de ambtenaren opnieuw toe tijdens het herdenkingsprotest dat de ambtenaren organiseerden voor het ministerie van Buitenlandse Zaken. Gedachten over het heden en de toekomst.
Geachte ambtenaren, artsen, advocaten, of beter gezegd lieve mensen,
Bijna een half jaar geleden begon ik ook met deze woorden tijdens het herdenkingsprotest waarbij we hier voor het ministerie van Buitenlandse Zaken duizenden kinderschoenen neerzette om op te roepen te stoppen met het ongekende geweld dat de Palestijnse bevolking onder bezetting en belegering wordt aangedaan. Om aandacht te vragen voor de ongekende impact van de huidige Israëlische slachtpartijen in Gaza. Want dat is wat we zien gebeuren op onze beeldschermen, een afslachting van een burgerpopulatie, zichtbaar gemaakt door Palestijnse journalisten die alles riskeren zodat wij kunnen zien wat onze overheden niet willen zien. Palestijnse journalisten waarvan ondertussen al 186 zijn vermoord in de afgelopen 370 dagen. Mijn schoonzusje Nermeen Haboush was een van hen. Bijna 1000 artsen en medische staf zijn vermoord.
Ramzy Baroud
Gisteravond nog de zus van journalist Ramzy Baroud die vele van jullie kennen. Hij schreef:
“Israel has killed, or more accurately assassinated, my sister Dr Soma Baroud, by bombing her taxi in Khan Yunis, killing her and six other innocent people. She was the kindest soul, a great mother and a most loving sister.”
Khan Younis is in het zuiden!! Overal, iedere dag vermoord en kidnapped Israel mensen. Ook op de Westoever, ook in Libanon, en vergeet Jeruzalem en ’48 niet, vergeet Syrie en Yemen niet.
Ramzy berichtte verder: She was a member of a generation of female doctors that revolutionized medicine in the Strip. She healed many people, never charged the poor and until the last day of her life remained principled, loving, kind and patient, even when Israel blew up her house a few weeks ago.
I am sorry, sister, that I could do nothing to protect you. I feel deep shame that I live in the very country that paid for and made the bombs that killed you.
“I am sorry, sister, that I could do nothing to protect you. I feel deep shame that I live in the very country that paid for and made the bombs that killed you.”
Collective shame
Ik (Esther) voel precies hetzelfde, ik voel me zo verdrietig en schaam me zo. Hoe kunnen we degenen die we liefhebben niet beschermen? Hoe kunnen we al die kinderen, al die prachtige zielen niet beschermen? We kunnen ze niet eens helpen de grens over te steken, omdat de bezetting die op 7 mei heeft gesloten. Al 5 maanden kan niemand met een visumvergunning of geld Gaza uit. Palestijnen in Gaza moeten zich klaarblijkelijk gewoon laten vermoorden.
de mensen zien
Alle namen zouden genoemd moeten worden, al hun belangrijke werk zou getoond moeten worden, de liefde van en voor hun families en kinderen zou gevoeld moeten worden. Als dat echt gevoeld zou worden, dan kan het toch niet anders dan dat dit gestopt wordt? Dat Palestijnen na 76 jaar van onderdrukking eindelijk ook hun mensenrechten.. het simpele recht op leven, veiligheid en vrijheid gegund wordt?
Slechts één wens
Mijn dochter is Palestijns. Op 29 december is haar Palestijnse oma is vermoord. Haar Palestijnse tante is vermoord. Haar Palestijnse nichtje Leen, 5 jaar oud, is vermoord. Haar Palestijnse opa en al haar tantes hebben geen huis meer. Haar Palestijnse oom moest met zijn handen een graf graven voor zijn moeder, zus en nichtje. Haar Palestijnse neefjes en nichtjes zijn vaak ziek, hongerig, wonen in tenten, kunnen niet naar school, horen steeds weer bommen en hun moeders weten niet waarop zij nog kunnen hopen, en allemaal willen ze maar 1 ding: Dat de bombardementen stoppen.
Plant een Olijfboom werkt door
Wij, Plant een Olijfboom, blijven doorgaan. Hier in Nederland om mensen wakker te schudden. Via Instagram hebben we ondertussen bijna 100.000 volgers en zien we steeds meer betrokken mensen. We organiseren protesten, en bieden via onze website een platform voor de vele protesten die door verschillende mensen en groepen geïnitieerd worden. Ik moedig iedereen aan om te kijken op planteenolijfboom.nl/help-gaza, waar de overzichten met demonstraties en events te vinden zijn, maar ook lijsten met petities, mailadressen van politici en media en voorbeeld brieven. En volg onze instagram en andere sociale media.
Westoever
We werken ook nog steeds in Palestina. Op de westoever is momenteel het oogst seizoen, en proberen Palestijnse families hun olijfoogst binnen te halen. Onze partners zijn ondertussen bij lokale kwekerijen jonge olijfboompjes aan het controleren, zodat wanneer het straks weer regent de bomen geplant kunnen worden om het land te beschermen tegen de staatslandwet waar mee het Israelische bezettingsregime leeg land onteigend. Duizenden sponsoren zorgen dat dit land beplant is en dus beschermd tegen deze illegale wet. When injustice becomes law, resistance becomes duty.
Gaza
In Gaza helpt ons lokale team op verschillende manieren. We delen zo goed als dagelijks schoon drinkwater uit. We helpen leraren les te geven door educatie-pakketten uit te delen en kinderen zich gesteund te voelen door speelgoed uit te delen. Steeds doen we wat er mogelijk is.
Het noorden van Gaza Wordt aangevallen
De afgelopen dagen zijn er weer een nog groter aantal Palestijnen vermoord in het noorden van Gaza. De precieze omvang daarvan weten we nu nog niet, maar als ik bel met onze familie in het noorden dan hoor ik constante bombardementen door tanks, F16’s en F35 gevechtsvliegtuigen, afgewisseld met het geluid van apaches, snipers en quadcopters. Het is wellicht niet voor te stellen dat ik dit in een kort telefoongesprek allemaal kan horen, maar het is wat het is. Stap voor stap kon ik de afgelopen dagen volgen hoe het proces ging voor de familie die in de buurt van het Kamal Adwan ziekenhuis in noord Gaza verbleef.
Stap 1: er kwamen flyers uit de lucht met daarop het bevel het gebied te verlaten.
Stap 2: overleggen hoe serieus het deze keer is, want dit is niet de eerste keer dat een dergelijk bericht verspreid wordt. Samen met de buren besluiten niet te vertrekken, want waar naartoe? En in het zuiden en in heel Gaza worden mensen ook vermoord + er zijn geen tenten meer en de winter komt.
Ondertussen nood-tassen inpakken, en met z’n allen beneden slapen, altijd iemand die de wacht houdt en ’s nachts wakker blijft, want de bombardementen zijn opnieuw enorm geïntensiveerd.
Stap 3: Realiseren dat het onhoudbaar is, steeds meer buren nemen het besluit te vertrekken, en ook het ziekenhuis heeft serieuze dreig-orders ontvangen. De tanks komen dichterbij.
Stap 4: zoeken naar vervoer, een zeldzame auto met een bebloede achterbank werd gevonden, daarin gingen oma, 2 tantes en de meeste kinderen. Onderweg is een tas verloren, daarin zaten helaas documenten en geld. De tweede groep van de familie zocht een volgend vervoersmiddel. Onderweg liggen overal doodgeschoten lichamen, van kinderen, vrouwen en mannen. Ineens een tank, die op hen vuurde. Wonderbaarlijk overleefden zij dit. Zo’n tank is uiteindelijk de reden dat de 2 gezinnen die in de laatste groep zouden vertrekken vast komen te zitten en nog steeds verblijven in het meest gevaarlijke gebied.
Stap 5: bidden en dingen regelen voor de komende dagen. Hopen dat het snel voorbij zal zijn en je terug kunt keren naar je huis, als die er dan nog staat.
Als die dag gaat komen.. Want er komen steeds meer verhalen naar buiten van mensen die wel verder richting het zuiden gingen. Dat zij worden ondervraagt, en vervolgens meegenomen of doodgeschoten door sadistische soldaten met een Israelisch leger uniform en regelmatig een Amerikaans, Australisch of Europees accent. Ook Nederlanders kunnen rondlopen in zo’n uniform, zonder consequenties.
Wat is de grens?
Ik vraag me wel eens af wat de grens is, of er een grens is, een grens waarin Israel zoveel Palestijnen heeft vermoord dat het simpelweg niet meer uitmaakt of ze er nog een miljoen of wat vermoorden. Want als 42.000 of de berekende 200.000 tot een half miljoen Palestijnen met onvoorwaardelijke steun van onze politieke leiders vermoord kunnen worden, wat maakt het dan uit als zo’n zelfde aantal of wat meer ook vermoord worden? Who ever controls the past controls the future. Wie zal de geschiedenis opschrijven? Wie zal bepalen wat er in onze schoolboeken komt? Wie zal het framework van onze vrijheid bepalen? Worden het mensen die oproepen tot de uitzetting van Burgemeester Halsema? Die blijkbaar vinden dat ik fout ben voor het oproepen voor rechtvaardigheid en gelijkwaardigheid van alle mensen?
Democratie en menselijkheid?
Wat er gebeurt in Palestina legt bloot hoe het gesteld is met onze eigen democratie en menselijkheid. Met de mensheid. Hoe we ons daar zorgen over zouden moeten maken. Hoe mensenrechten niet universeel zijn. Hoe ze meer voor witte Westerse mensen zijn, of beter gezegd mensen die het gedachtegoed van de macht dienen. Want als het aan de leider van de grootste partij en vele hedendaagse parlementsleden in Nederland en wereldwijd ligt zijn ze er ook niet perse voor mensen die er zo uitzien als ik, of zoals de burgemeester van Amsterdam. Ook al ben ik een witte in Groningen geboren Nederlandse vrouw ben ik schijnbaar “verwerpelijk” geworden door mijn keuze op te staan tegen ‘plausibele” genocide in Palestina. Ik ben minderwaardig geworden toen ik de moeder werd van een Palestijns kind, en familie kreeg in Gaza. En pardon my French, maar wat een fucking bullshit wordt er maar uitgekraamd in de kamer, online, aan talkshowtafels en in het publieke domein. We zijn gewoon allemaal mensen, we all bleed the same and cry the same tears, feel the same joy and want a better future for our children.
Niet stil zijn
Ik zal niet stil zijn. Niet over onze familie. Niet over de miljoenen Palestijnen die vermoord worden. Niet over de wapens die getest worden in Gaza, en nu de hele wereld over gaan om mensen te vermoorden en te controleren.
Criminaliseer de watermeloen, slogans, mij en ons zoveel je hart je beGEERT of be-yesilgozt, maar daarmee wordt het Israelische regime dat we als Nederland steunen niet minder crimineel, niet minder genocidaal.
Moge het recht zegevieren. Moge heel ons volk in opstand komen tegen genocide. Opdat niemand meer kan zeggen “oh dat wist ik niet”, en niemand meer lekker zal slapen tot het moment dat er niemand meer vermoord wordt door de Israëlische moordmachine met ons geld en zegen.
Sumud
Lieve ambtenaren, artsen en advocaten. Jullie staan hier iedere week, al een jaar lang. Jullie zetten je in om het beleid te veranderen. En ik noem daarbij opnieuw het woord Sumud. Het woord dat in Palestina dat standvastigheid betekent. Dat hebben jullie, dat hebben wij allemaal nodig. Want de weg zal lang zijn. Houd moed, geef niet op. Hoop is niet iets doen omdat je weet wat de uitkomst is, hoop is ergens voor staan omdat het het juiste is om te doen. Dank jullie wel. Free free Palestine