Fikria mailde ons tijdens de Ramadan vanuit Palestina om olijfbomen te sponsoren. De olijfbomen laat zij aanplanten voor haar ouders, zusje en zichzelf als aandenken aan hun indrukwekkende reis. Maar ook als steunbetuiging en uit solidariteit met de Palestijnen. Lees het bijzondere verhaal van Fikria: hoe een olijfboom haar steeds meer naar Palestina trok. Hoe zij voor de derde maal het land heeft bezocht, veel tijd doorbracht bij Masjid Al-Aqsa en hoe het haar ogen steeds verder opent en tegelijkertijd haar leven verrijkt.
HOE HET VERLANGEN NAAR PALESTINA BEGON TE GROEIEN
Fikria
Waar het allemaal begon? In alle eerlijkheid, de hele situatie in Palestina was voorheen een ‘ver-van-mijn-bed-show” waar ik niet veel over wist. Tot ongeveer zeven jaar geleden. Een vriendin maakte twee keer de reis naar Palestina en nam mij virtueel mee. Er ging een wereld voor mij open. Haar foto’s, verhalen en soms alleen al haar blik raakte mij. In datzelfde jaar kwam ik ‘Plant een Olijfboom’ tegen. Als dank voor de ervaringen die ze met mij had gedeeld besloot ik namens haar een boom te laten aanplanten. Niet veel later doneerde zij op mijn naam een boom in de hoop dat we ooit samen het land zouden bezoeken en daarmee de olijfbomen. Terwijl “mijn boom” in Palestina begon te groeien, groeide ook mijn nieuwsgierigheid naar het land en liefde voor het land. Mijn verlangen werd dan ook steeds groter om het zelf te bezoeken. Na veel gelezen en gehoord te hebben en jaren die voorbij gingen was het in november 2018 dan eindelijk zover dat mijn wens in vervulling ging.
De eerste boom die Fikria sponsorde voor haar vriendin, werd in 2013 aangeplant bij boer Ahmad Sobeh in al-Khader (nabij Bethlehem)
VISIT PALESTINE!
Tijdens en na mijn eerste reis naar Palestina kreeg ik vanuit mijn eigen kring steeds de vraag hoe het daar was. Starend naar mijn telefoonscherm probeerde ik de juiste woorden te zoeken maar die bleven uit. Scrollende door mijn fotoalbum zocht ik de foto die meer zou zeggen dan mijn woorden, maar ook die kon ik niet vinden. Ik besefte mij dat de woorden en foto’s het gevoel niet konden weergeven. Ik begreep nu als geen ander wat mijn vriendin destijds bedoelde met dat je zelf moet gaan om het te begrijpen.
Tijdens het lopen door de steegjes van het oude centrum van Jeruzalem kwam ik overal in de souvenirshops posters en ansichtkaarten tegen met een tekst die de kern van boodschap raakte: “VISIT PALESTINE!”. Dat werd mijn boodschap. Om het te kunnen begrijpen moet men er zelf geweest zijn om het te ervaren.
“Het was een reis die mij heeft verrijkt op spiritueel gebied maar die mij ook heel erg heeft geconfronteerd met hoe het er in Palestina aan toe gaat.”
Ik liet de mensen om mij heen weten dat ik mij geen enkel moment onveilig heb gevoeld maar dat het tegelijkertijd niet te ontkennen viel dat de bezetters het ons zo moeilijk mogelijk willen maken om het land te bezoeken. Echter, het was het waard om bij aankomst uren te moeten wachten bij de douane om het land in te mogen. Het was het waard om steeds weer de vraag te beantwoorden waar ik vandaan kwam en wat ik kwam doen. Het was het waard om bij ieder bezoek aan de moskee langs bewapende Israëlische militairen te moeten om mijn gebed te verrichten. Het was het waard om met de bus te moeten wachten bij de zwaarbeveiligde checkpoints. Het was het waard om de onderdrukking te moeten zien in de bezette gebieden op de Westoever. Het was het waard om zelfs bij vertrek door een strenge douane te moeten waarbij mijn schoenen tot mijn pakje kauwgom onder de loep werd genomen.
“Het was het waard!”
Het was het waard want wat ik ervoor terug heb gekregen was namelijk onvergetelijk. Mijn wens om in Masjid Al Aqsa (één van de drie heilige plekken) te bidden was uitgekomen! Ik besefte mij dat ik was begunstigd dat ik op de plek mocht staan waar zich zoveel profetenverhalen hebben afgespeeld, de plek waar de eerste Qibla (gebedsrichting) was en de plek waarover de Profeet heeft gezegd dat een gebed daar gelijk staat aan 500 gebeden.
Sommige mensen denken bij het zien van de Gouden Rotskoepel moskee dat (alleen) dat Al Aqsa is. Echter, alles binnen de muren wordt gerekend als Al Aqsa.
Op het plein staan 5 moskeeën, waaronder Masjid Qibli (deze foto) en Masjid Qubbat As-Sakhrah (Gouden Rotskoepel).
ONDERDRUKKING DIE INDRUK MAAKT
Het eerste gebed in Al Aqsa was een achtbaan aan emoties. De blijdschap en dankbaarheid die ik voelde dat ik daar eindelijk mocht zijn wilde de boventoon voeren, maar tegelijktijdig keek ik om mij heen en zag ik hoe leeg de moskee was. Ik besefte mij dat er zoveel Palestijnen dezelfde wens hadden, maar er simpelweg door de bezetters niet mogen komen. Ondanks dat blijven de Palestijnen hoopvol, vriendelijk, gastvrij en dankbaar.
Terwijl ik alleen bij aankomst en vertrek, ondanks mijn Nederlandse paspoort, anders en streng ben gecontroleerd zonder “aanleiding”, realiseerde ik me ook dat dit een dagelijkse werkelijkheid is voor de Palestijnen. En dat mijn ervaring niets is in vergelijking tot de onderdrukking waarin zij leven.
Tijdens ons verblijf hebben we onder andere Hebron (Khalil) bezocht. Alhoewel ik voorafgaand aan de reis al wat documentaires had gezien hoe het er aan toe gaat, was ik enorm geraakt toen we daar echt stonden. De bezetting was zo voelbaar en dat maakte mij machteloos. We zagen de huizen die waren ingenomen en die nu werden bewoond door kolonisten. In de Ibrahimi-moskee zagen we dat alleen onze groep aanwezig was. De mannen bij de deur vertelde ons dat het vanwege Sabbat voor de Palestijnen niet mogelijk is om naar de moskee te komen en dat zelfs de adhaan (oproep tot het gebed) niet gedaan mocht worden. In mijn achterhoofd had ik ook het vreselijke (bloedbad)verhaal wat zich daar in 1994 had afgespeeld, waarbij de zionist Goldstein tijdens de Ramadan tientallen biddende moslims had gedood en waarbij vele gewonden vielen. Terwijl een moskee voor mij persoonlijk altijd een plek ik waar ik de ultieme rust en vrede ervaar, had ik op dat moment een akelig en kil gevoel.
Overal checkpoints in Hebron
(Het verhaal gaat na de foto’s verder)
Volharding
Ook het verhaal van Emad uit Jerusalam heeft mij zeer aangegrepen. Hij en zijn familie bezitten al generaties lang een winkel in de buurt van Al Aqsa. Hij vertelde ons met tranen in zijn ogen zijn verhaal; hoe de bezetters met een bod van 31 miljoen dollar proberen zijn winkel over te nemen; hoe hij in vergelijking tot de andere (Israëlische) winkeliers meer belasting moet betalen. Aangezien hij weigert zijn winkel aan de zionisten te verkopen, proberen ze hem bijna onbetaalbare belastingen op te leggen waardoor de kans op betalingsachterstanden bestaat waarna ze zijn winkel kunnen innemen.
Emad vertelt zijn verhaal
Het verhaal van Emad is helaas geen uitzondering. Vele Palestijnen hebben er dag in dag uit mee te maken. Het ene verhaal is nog heftiger dan het andere. Ondanks dat zijn de Palestijnse mensen een voorbeeld voor ons als het gaat om geduld, doorzettingsvermogen en vertrouwen in onze Schepper. Het land en haar Palestijnse inwoners hebben zo’n indruk op mij achtergelaten dat het dan ook moeilijk was om na een week weer afscheid te moeten nemen. Ondanks dat ik fysiek het land weer moest verlaten, bleef mijn hart en gedachte achter.
Het typisch Palestijnse ontbijt in de winkel van Emad is niet alleen erg lekker maar is ook een manier om Palestijnse winkeliers te (onder)steunen.
VERGEET ONS NIET!
Bij thuiskomst realiseerde ik nog meer de gunst van het uitkomen van mijn wens. Ik heb de plek mogen bezoeken wat voor sommige mensen een grote droom is waar ze alles voor over zouden hebben. Ik begon in mijn eigen kring mijn ervaringen te delen en de beladen boodschap die ik had meegekregen. Wanneer de Palestijnen namelijk hoorde dat we uit Nederland kwamen zeiden ze: “Geef onze Salaam (groet) aan de mensen thuis en verzoek ze ook ons te bezoeken. Vergeet ons niet!”. Terwijl ik vol enthousiasme mijn ervaringen met de mensen om mij heen deelde, heerste er ook een mate van heimwee. Een gevoel dat maar niet weg wilde gaan. Toen ik de week na mijn terugkomst weer in de les zat (ik volgde op dat moment een cursus over profetenverhalen) zag ik bij binnenkomst een flyer op de powerpoint van de docent met een aankondiging voor een reis naar Palestina. In de auto onderweg naar de les had ik het nog met mijn cursusgenoot over de reis en hoe ik het had ervaren. Ik merkte dat ook bij haar dat het verlangen aanwezig was om Palestina te bezoeken. Toen we bij binnenkomst de flyer zagen hoefde we dus niet lang na te denken. Haar wens om ook te gaan en mijn wens om terug te gaan kwam sneller uit dan we hadden gedacht. Wie mij nu nog vroeg hoe mijn reiservaring was, kon ik te woord staan met “ga mee op de volgende reis en ervaar het zelf!”
Ondanks de bezetting, een mooie lach (Hebron)
WELKOM TERUG
Mijn tweede reis naar Palestina voelde gek genoeg echt als thuiskomen. Enigszins uit naïviteit hoopte ik dat mijn vorige ervaring en confrontatie met de Israëlisch bezetters incidenteel was en dat deze keer het ontvangst iets hartelijker zou zijn. Zoals verwacht bleek dat niet zo te zijn en moesten we met de groep wederom lang wachten op de luchthaven alvorens we onze paspoorten terug kregen. Toch namen we dat allemaal voor lief, wetende dat ze er alles aan doen om ons te demotiveren. Inmiddels was de verbondenheid met het land zo sterk, dat het mij er niet van liet weerhouden. Tevens was de behandeling richting ons in schril contrast met wat de Palestijnen meemaken.
Net zo ongewijzigd als ons ontvangst op de luchthaven door de bezetters, zo ongewijzigd was ook het warme welkom en gastvrijheid van de Palestijnen. Wederom werd het een week waarin het gebed zo bijzonder was, waarin de Palestijnse mensen zo vriendelijk waren en waarin de geschiedenis zo voelbaar was. Een ervaring die ik nu met nog meer mensen uit mijn eigen vriendinnenkring kon delen omdat zij ook hadden besloten mee te gaan. De rest van de reisgroep kende wij aanvankelijk niet, maar na een week met elkaar te hebben opgetrokken en Palestina te hebben beleefd ontstond er een hechte band. Je kan het een buitenstaande proberen uit te leggen, maar iemand met wie je hetzelfde hebt ervaren begrijpt het gewoon beter. Net als ik, voelde zij bij thuiskomst weer het gemis en de machteloosheid. Er was inmiddels zo een verbonden met Palestina ontstaan dat ik besloot om de groep bekend te maken met stichting Plant een Olijfboom. Als we iets wilde (terug)doen, dan op deze manier. Eén van de dames uit de groep besloot zelfs om zichzelf op te geven als vrijwilliger voor de stichting om nog meer te kunnen betekenen. Inhoudelijk hoefde ik ze niet te overtuigen over het belang, ze hadden met eigen ogen de urgentie en noodzaak gezien. Naast ons fysieke bezoek konden we met het aanplanten van olijfbomen de Palestijnen steunen. Het laten aanplanten van een olijfboom is een manier van vreedzaam protest ten behoeve van de Palestijnen én een daad waar de Islam ons toe aanspoort.
“De Islam leert ons niet alleen dat het aanplanten van bomen een goede zaak is, ook dienen wij als moslims er alles aan te doen om onderdrukking tegen te gaan. Met het laten aanplanten van een olijfboom in Palestina komen deze twee zaken samen.”
Olijfbomen bij Masjid al Aqsa