Na twee mooie en indrukwekkende reizen naar Palestina bleef het gevoel van heimwee aanhouden. Ik besloot daarom gehoor te geven aan wat ik de Palestijnen wel vaker had horen zeggen. “Kom terug in de Ramadan!” Nieuwsgierig naar hoe de Ramadan in Palestina zou zijn besloot ik weer een reis te boeken.
Fikria bij de Rotskoepelmoskee
De derde keer nam ik mijn ouders en zusje mee. Na mijn eerste twee reizen hadden we het er thuis wel veel over, maar het werd tijd dat zij het zelf ook zouden ervaren. Het versterken van banden staat voor mij centraal in de Ramadan. Op de eerste plek het versterken van de band tussen mij en mijn Schepper, maar daarnaast ook met familie, naasten, buren, de ummah (de moslimgemeenschap) en de medemens in zijn algemeenheid. Ik kon daarom geen mooier moment dan de Ramadan bedenken om Palestina weer te bezoeken. Op 5 mei vertrokken we, terwijl we Nederland achter ons lieten dat de vrijheid vierde, vlogen wij naar een land waarvan in de afgelopen 71 jaar steeds meer vrijheid wordt ontnomen.
De Al-Aqsamoskee
AL-AQSA
Mijn derde reis naar Palestina was wederom een bijzondere ervaring. Voor mij lag de nadruk van deze reis op het aanwezig zijn in Masjid Al-Aqsa om daar onze gebeden te verrichten. Daarom zijn we, op één dag na, niet buiten Jeruzalem geweest. Ramadan is een bijzondere maand en dat was daar ook voelbaar. Het samen bidden en samen verbreken van het vasten op het plein van Al-Aqsa gaf een warm gevoel van saamhorigheid. Even maakte het gevoel van bezetting en onderdrukking plaats vrij voor hoop, verbinding en dankbaarheid. Desondanks werden we steeds weer geconfronteerd met de onrechtvaardige situatie. Zo raakte ik in gesprek met een familie uit Nablus.
Eén van de dames vertelde mij dat ze die ochtend waren gekomen en direct na het Magreb-gebed (bij zonsondergang) weer zouden vertrekken. Een busreis van 3 uur heen en 3 uur terug. Ik vroeg haar waarom ze niet de vrijwillige gebeden na het nachtgebed zou verrichten die zo betekenisvol zijn in de maand Ramadan. Ik zag aan haar blik dat ze niets liever zou willen maar ze vertelde dat ze dan problemen zouden krijgen met de Israëlische autoriteiten en ze daarom na zonsondergang direct moesten vertrekken.
Net als deze familie, waren er die vrijdag honderd-duizend Palestijnen in Al-Aqsa die toestemming kregen om alleen op vrijdag in de maand Ramadan naar Jeruzalam te komen. Op dat moment realiseerde ik nog meer de gunst die wij hadden dat wij daar al een week mochten zijn en iedere dag alle gebeden konden verrichten, maar ook het feit dat wij gedurende het jaar op ieder moment gewoon daar naartoe kunnen gaan. Iets wat voor de Palestijnen niet mogelijk is.
“Ik probeerde mij voor te stellen hoe het zou zijn dat iemand in Utrecht woont en niet in Amsterdam mag komen.”
Ik kon er gewoon niet bij met mijn hoofd. Toch zag ik de blijdschap bij deze familie dat ze er nu wel konden zijn. Dit soort gesprekken met hoopvolle Palestijnen leren mij om mijn eigen persoonlijke tegenslagen en vervelende situaties te relativeren en nog dankbaarder te zijn voor de vrijheid die ik heb.
IK ZAL JE NIET VERGETEN!
Als ik terugkijk op de afgelopen drie reizen heeft het mij in zoveel opzichten enorm verrijkt. Palestina en haar geschiedenis is een onderdeel van mijn islamitische identiteit en daarom is het een zaak die mij aangaat. Soms blijven we alleen maar met onze vinger naar (wereld)leiders wijzen met het verwijt dat zij dit allemaal toelaten. Ik deel enerzijds de mening dat we dit zeker steeds weer op de politieke agenda moeten krijgen en dat landen hun verantwoordelijkheden moeten nemen, maar daar hebben we als individu niet altijd invloed op. Anderzijds vind ik daarom dat we bovenal moeten kijken naar onze eigen rol. Wat wij zelf als individu kunnen doen zal misschien niet direct tot een oplossing leiden, maar met mijn bezoeken en steun wil ik de Palestijnen laten weten dat, daar waar de rest van de wereld hun misschien is vergeten, ik ze niet vergeten zal!
Daarom draag ik stichting Plant een Olijfboom een warm hart toe. Ik weet dat het niet voor iedereen mogelijk is om zelf een reis naar Palestina te maken. Daarom is het laten aanplanten van een olijfboom het minste wat we voor de Palestijnen kunnen doen. Het doet mij denken aan de overlevering waarin de Profeet (vzmh) heeft gezegd dat de moslims olijven naar Palestina moesten sturen.
““One day, Maymunah Bint Sa’d asked the Prophet, “O Messenger of Allah, inform us about visiting Bayt Al-Maqdis.” The Messenger of Allah said: “Visit it for prayer”. However, there was war (between Persians and Byzantins) in Jerusalem at that time and taking this into account, the Messenger of Allah added: “If you cannot go for prayer then send some oil to be used for its lamps.” ”
DOORLOPENDE LIEFDADIGHEID ÉN STEUNBETUIIGNG
Inmiddels probeer ik iedere gelegenheid aan te grijpen om anderen een boom cadeau te doen. Bijvoorbeeld met feestelijke gebeurtenissen als bruiloften en geboortes, maar ook wanneer ik iemand gewoon op een bijzondere manier wil bedanken. Ik merk dat de ontvangers het bijzonder vinden dat er in hun naam een boom wordt aangeplant en voeren het op hun beurt weer door in hun eigen kring.
Op het hele Haram al-Sjarief staan veel (olijf)bomen
Het sponsoren van een boom is niet alleen ten gunste van de boeren, het is ook een sadaka jariya (doorlopende liefdadigheid) waar de islam ons toe aanzet én het is een manier om mensen bewust te maken van de situatie. Zoals mijn verbondenheid met Palestina zeven jaar geleden begon, mede door de boom van stichting Plant een Olijfboom, hoop ik ook dat het voor de mensen in wiens naam ik de bomen laat aanplanten zal leiden naar een sterke(re) verbondenheid met Palestina.
Na de bijzondere ervaring in de Ramadan te hebben meegemaakt besloot ik op onze laatste dag vanuit Palestina olijfbomen te laten aanplanten voor mijn ouders, zusje en mijzelf. Niet alleen als aandenken aan deze indrukwekkende reis, maar bovenal uit solidariteit met de Palestijnen.